Persbericht Gijs Assmann | Foreshadowing

Menselijke figuren in acrobatische poses spelen een hoofdrol. Ze strekken zich uit op papier en in de ruimte, maken een danspas of vormen een podium voor elkaar: een man welft zijn lichaam tot een boog van verlangen; een vrouw torent hoog op hem. Elders heft een vrouw twee ballonnen op, alsof zij haar geluk weegt.

Zelf doemt ze op als een blonde wolk op het witte papier; bijna een visioen waarvan je vreest dat het uiteendrijft of kapot spat zodra je wegkijkt. Zo brengt Assmann op zijn tentoonstelling ‘Foreshadowing’ ontmoetingen tot stand tussen het mystieke en alledaagse. Hij laat Madonnabeelden zien met vloeiende contouren van spiegelglas. Zijn werk is vervuld van sensualiteit en symboliek: een glimp van het paradijs, maar ook een pijnlijk besef van tijdelijkheid.

Behalve mannelijke en vrouwelijke figuren die een roes van gevoelens en gedachten oproepen, vloeien bij Assmann voorwerpen en dieren in elkaar over. Messen en vorken dansen samen; uit een hooggehakte schoen verheft zich een vogel. Deze stapelingen hebben een samengebalde poëtische kracht: intrigerend als flessenpost, mysterieus als een relikwie. Middenin de ruimte staat het monumentale beeld ‘Ode aan Mandela’, waarin Assmann alles samenbrengt. Het is een kruising van twee menselijke figuren met hoofden van blauw glas, die elkaars lichaam keihard doorboren (een houten stam gaat als een stormram dwars door een lijf) en elkaar toch ook overeind houden, in een mix van geweld en verzoening, eenheid en dualiteit, heldendom en martelaarschap.

Alles is een evenwichtsoefening, of, zoals Assmann zegt: ‘De zwaartekracht is een vaste partner voor kunstenaars, zeker voor beeldhouwers. Ik combineer zware en lichte materialen, die onvrijwillig opgaan in een uitgewogen compositie, met zware en lichte thema’s. Het lijnenspel van Mondriaans horizontalen en verticalen werkt erin door, maar de complexiteit van groepsportretten uit de traditionele schilderkunst is ook een inspiratiebron. Het balanceren heeft niet alleen een formele of materiële kant. Het krijgt ook een mentale dimensie. Pathetisch gezegd denk ik dat ons geluk afhangt van het samenspel met de ander. Ik serveer daarvan een fysieke ervaring uit. Het gaat om verbindingen en stapelingen; het spel en de strijd van mens tot mens. Waar raken wij elkaar? Die verbondenheid met onze emoties en het leven zelf wil ik verbeelden.

‘Foreshadowing’ is een veelzijdige selectie van kunstwerken die hij de afgelopen twee jaar heeft gemaakt. De afzonderlijke collages en sculpturen vullen elkaar aan, als in één multimediale enscenering. Overal komen voertuigen zoals heteluchtballonnen en schepen in zicht, die de verbeelding vaart geven. Ze leggen een link naar de buitenwereld, het Scheepvaartkwartier waar Roof-A zich bevindt, en prikkelen de lust af te reizen naar verre horizonten, weg te drijven of op te stijgen. Een in roze glazuur gedrenkt schip, dat als een speelgoedboot is opgebouwd uit conservenblikjes en flesjes, belichaamt een nat verlangen. Je zou graag willen meebewegen met de lenige hoofdrolspelers in Assmanns werk, die balanceren tussen buiten- en binnenwereld; lichamelijke sensualiteit en geestelijke concentratie, als in een kristalheldere droom.

Tekst: Wilma Sütö.