Persbericht Tania Franco Klein | Proceed To The Route

Je beweegt met haar mee door een imaginair reisdagboek, aangemoedigd door die titel, ‘Proceed to the Route’, die de bijklank krijgt van een gebod. Het is de aanwijzing van de routeplanner wanneer de GPS-verbinding uitvalt, zoals Franco Klein persoonlijk ondervond in het woestijngebied van Californië. Daar maakte ze portretfoto’s, als stills uit een road movie. Het herhaalde ‘Proceed to the route’ speelt erin door als een dubieuze levensles. ‘Maar mijn personages,’ zegt Franco Klein, ‘zijn eerder verzonken in de tijd dan vol van dynamiek.’

Over het werk van Tania Franco Klein - De gloed van bioscoopbeelden in het donker

Het fotowerk van Tania Franco Klein (Mexico, 1990) neemt hele muren in beslag, met intense kleuren en de gloed van beelden die oplichten in de bioscoop. Ze studeerde architectuur in Mexico Stad en fotografie in Londen. Dankzij die dubbele achtergrond en focus, die zichtbaar wordt in de ruimtelijke presentatie van haar fotomateriaal, beland je bij haar in een filmische setting, dichtbij de hoofdrolspeelster zelf. Dat is haar eigen, beeldschone alter ego. Met pruiken, rode lippen en ravissante brilmonturen doemt Tania Franco Klein op als filmster uit Hollywood. Ze poseert, of liever gezegd: hangt rond, in desolate, uitgestrekte landschappen, langs snelwegen en vliegvelden, in zwembaden en motelkamerinterieurs.  Altijd onderweg, nergens thuis. Het is alsof ze wordt voortgedreven door de schone schijn; door de bedrieglijke verleidingen en het verlies van de Amerikaanse droom.

Het doolhof van digitale schermen dat ons omringt
Eén van de prikkels voor haar werk, vertelt ze tijdens een zoom-interview vanaf het filmfestival in Cannes, is het doolhof van digitale schermen en schermpjes dat ons omringt. ‘Alles past in de palm van een hand: van oorlogsnieuws tot selfies. Mijn personages verliezen zich in die mix van publieke en persoonlijke projecties. Het is een tweestrijd die alles te maken heeft met het dolgedraaide laatkapitalisme; de overdaad aan nieuws, kansen en nepkansen, sociale media en reclame. Het motto is dat we de hele wereld aankunnen, in de beste versie van onszelf. Ken je het boek The Burnout Society van Byung-Chul Han? Dat was voor mij een eye opener, omdat het haarfijn uitlegt hoe onze hyperconnectiviteit en zelf-exploitatie de eenheid met onszelf en onze omgeving aantasten. Als kunstenaar voel ik me verwant aan Jenny Holzer, die deze tweestrijd samenbalt in slogans van gekleurde neon: Protect me from what I want.

Zelf brengt Tania Franco Klein haar camera in stelling als spiegel van de ziel, met een filter van glamour en ongemak. Toegesneden op de ruimte combineert ze monumentale muurprints met losse en ingelijste foto’s, plus tv-monitoren met bewegend beeld. Zo ontvouwt ze een hypnotiserend decor, vervuld van suggesties. Twee levensgrote close-ups van een vrouw die zich uitstrekt, drijvend onder een gouden waterspiegel, verleiden hier het oog.

De ene foto hangt iets hoger dan de andere. Het is prachtig, maar ook adembenemend, nog voor je twee keer hebt gekeken. De roes van waterschitteringen waar de vrouw in baadt valt door het gespleten scherm uiteen, evenals de vrouw zelf. Met haar rode lippen, glanzend in een eeuwigdurend overgangsmoment, herinnert ze aan legendarische portretten van Ophelia: Hamlets geliefde die leed onder een gebroken hart en onder geheimzinnige omstandigheden verdronk. Ook bij Tania Franco Klein geldt: het gouden water mag de zon doorlaten, maar er gaan peilloze werelden in schuil.

Deze tentoonstelling is in samenwerking met ROSEGALLERY tot stand gekomen.

Tekst: Wilma Sütö.