Kirsten Spuijbroek | Pondering Haven

''Pondering Haven' is de titel van onderstaand werk, bestaande uit twee sculpturen die elk een zuil vormen van gestapelde porseleinen bloemkransen. Het werk verbeeldt de thuishaven van bezinning (Pondering Haven) en legt een symbolische link naar de buitenwereld, het Scheepvaartkwartier waar de galerie zich bevindt. 

Met een kleurverloop van licht en donker vinden de elementen hun weerzien in bezinning en emotie. Kirsten Spuijbroek heeft voor haar eerste solotentoonstelling bij ROOF-A een monumentale installatie gecreëerd die het experimenteren in materiaal, pigmenten, glazuur en bewerking laat zien.

A flower’s experience

Het mysterie van het leven, waarin de oerkracht van het eeuwige nieuwe begin en het besef van sterfelijkheid versmelten, is al tienduizenden jaren lang door mensen over de hele wereld in verband gebracht met de tere schoonheid van bloemen. Ook de Neanderthalers begroeven hun dierbaren onder een deken van bloemen.

Het werk van Kirsten Spuijbroek begint met bloemen. En al zijn het uiteindelijk statische objecten, het is de verstilde verbeelding van de processen die in het spel zijn, die de poëzie van het werk uitmaken. Alles eraan verwijst naar verandering, naar processen van ontstaan, verlies, herstel. Niet alleen in fysieke en organische zin, ook in de ambachtelijke en emotionele betekenis van die woorden. De tere schoonheid van bloemen is in de vloeibare porseleinklei gedompeld en heeft in het vuur van de oven een even kwetsbare maar bestendige vorm gekregen. In de hitte van meer dan duizend graden verbranden de bloemen, maar ontstaat hun porseleinen omhulsel. 

Wat overblijft zijn geen afdrukken van de bloemen zoals ze in de natuur voorkomen. Het gaat de kunstenaar niet om de bloemenpracht, maar om het zichtbaar en overdrachtelijk maken van wat de bloemen meemaken: zwaar worden, vervormd worden, rotten en barsten, op de proef gesteld worden in het vuur, verdwijnen en eeuwig worden, een vorm achterlaten, die weer even teer is en mooi als een natuurlijke bloem, maar op een totaal andere, menselijke manier. 

Wat de bloemen hebben meegemaakt, dat heeft onze ziel meegemaakt, door schade en schande, door verlies en rouw, door bloei en verval. Ze versmelten zich voor onze ogen tot een en hetzelfde intrigerende, confronterende en kwetsbare beeld. Het is de heldere keuze voor bloemen en porselein, het koele en geduldige experimenteren met materiaal, pigmenten, glazuur en bewerking, die de verschillende verschijningsvormen (installaties, sculpturen) hun emotionele kracht geeft. 

Alles is materie, aarde, leven en toch leidt alle inspanning die we doen, alle vernuft dat we ontwikkelen, alle moeite die het kost om iets te begrijpen en vrede te sluiten met het bestaan tot dit ene besef: we zullen ruimte en tijd moeten maken voor onze relatie tot wat er niet meer of nog niet is. Tot wie er nog niet of niet meer zijn. Er is een levenslange toewijding aan dat besef, en aan de veeleisende details en principes van het ambacht voor nodig om dit intense werk te laten ontstaan. 

Tekst: Dirk van Weelden